Το πιο κάτω κείμενο, το είχα αναρτήσει στο Facebook πέρυσι. Σκέφτηκα θα ήταν καλό να υπάρχει και στο blog, μιας και αποτελεί μέρος της εκπαιδευτικής μου φιλοσοφίας.
– Στόχος κάθε εκπαιδευτικού πρέπει να είναι το να σταματήσει κάποια μέρα να διδάσκει και να αρχίσει να προσφέρει αυτό που ζητά/χρειάζεται ο μαθητής. Αν σου ζητήσει «βιταμίνες» δώσε του αλλά αν είναι «αφυδατωμένος», ΜΗΝ του δώσεις βιταμίνες αλλά νερό! Δίνεις αυτό που σου ζητάει και κάνεις διάγνωση γι’ αυτό που δεν γνωρίζει ότι το χρειάζεται. Συνεπώς δεν διδάσκεις αλλά προβλέπεις, προσφέρεις, διαγιγνώσκεις και δίνεις.
– Οι όροι εκπαιδευτικός, καθηγητής, δάσκαλος πρέπει να αντικατασταθούν με τον όρο «Βοηθός Μάθησης». Στα βιοτεχνικά επαγγέλματα ο βοηθός δίνει τα (σωστά) εργαλεία στο αφεντικό κατόπιν ζήτησης. Αυτό είναι ο εκπαιδευτικός – ο βοηθός που δίνει τα σωστά εργαλεία μάθησης, κατόπιν ζήτησης!
– Συμπληρωματική της προηγούμενης σκέψης, ο όρος ‘Μάθηση’ είναι περισσότερο σύμφωνος με την οργανική, λειτουργική και άτυπη διαδικασία της μάθησης, παρά ο όρος ‘Εκπαίδευση’, ο οποίος παραπέμπει σε πιο τυποποιημένο σύστημα, με έμφαση στους ρόλους δάσκαλος-μαθητής και στον διαχωρισμό επιπέδων και βαθμίδων. Μάθηση λοιπόν αντί Εκπαίδευσης.
– Αν και τον χρησιμοποιώ κάποιες φορές, σιχαίνομαι τον όρο Μουσική Προπαίδεια. Ακούω κάποιες φορές ή βλέπω αναρτήσεις στο facebook, μαμάδες να ρωτούν για μουσική προπαίδεια για τα μόλις 1 έτους μωρά τους. Αφενός με χαροποιεί, αφετέρου κάτι με χαλάει στην όλη ιστορία. Βλέποντας και ακούγοντας τον τρίχρονο γιο μου πως, χωρίς καμιά «προπαίδεια» αναπτύσσει με φυσικό τρόπο (με κίνηση και τραγούδι συνήθως) την αίσθηση του ρυθμού και του τονικού ύψους, αλλά και τις ικανότητες/δεξιότητες στο πλάσιμο αυτοσχέδιων τραγουδιών και μελωδιών – με κάθε λογής ρυθμικά σχήματα, με κάνει να προβληματίζομαι κατά πόσο τα μικρά χρειάζονται την τυποποιημένη μουσική προπαίδεια από εμάς. Νιώθω κάποιες φορές ότι εμείς οι βοηθοί μάθησης, όταν συμπεριφερόμαστε σαν εκπαιδευτικοί, είναι σαν να προσπαθούμε να ελέγξουμε τη ροή του νερού σε ένα φυσικό ποτάμι, βάζοντάς το σε σωλήνες ώστε να ρέει «συμμετρικά», χαλώντας έτσι την φυσική του «ασύμμετρη» ροή.
– Με εντυπωσιάζει και με κάνει να αναρωτιέμαι έντονα, γιατί όταν πεις σε κάποιο παιδάκι παίξε ελεύθερα στο πιάνο ό,τι θέλεις ή διάλεξε ένα πλήκτρο στο ένα χέρι και ένα στο άλλο, σχεδόν ποτέ δεν παίζουν ή δεν διαλέγουν κάποιο από τα μαύρα πλήκτρα. Μερικές φορές μου δίνουν την αίσθηση ότι πραγματικά αγνοούν τα μαύρα πλήκτρα ή ακόμη πως δεν αντιλαμβάνονται καν την ύπαρξή τους. Φταίει άραγε το ότι τα μαθαίνουμε σαν κοινωνία να ακολουθούν την πλειοψηφία και το περισσότερο «βολικό»; Ειλικρινά θα πετάξω από τη χαρά μου, τη μέρα που θα έρθει κάποιο παιδάκι και θα με ρωτήσει: «Μα τι κάνουν τα άσπρα πλήκτρα;»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ 