Γεια σου Χρήστο! Αν μπορείς απάντησε μου στο ερώτημα, πως μπορώ να βρω σε ποιο στυλ μουσικής ανήκω; Αντιμετωπίζω πρόβλημα με το συγκεκριμένο θέμα και δεν νιώθω σίγουρος για τον εαυτό μου. Μου αρέσουν αρκετά είδη μουσικής αλλά έχω “κολλήσει” σε δύο εντελώς διαφορετικά στυλ που μου αρέσουν εξίσου. Είναι φυσικό αυτό; Θα ήταν καλό να ασχοληθώ και με τα δύο ή να αφήσω το χρόνο να με συμβουλέψει; Ποια η δική σου άποψη;
Γιώργος
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Γεια σου Γιώργο και σ’ ευχαριστώ για την ερώτησή σου! Το ερώτημα αυτό ακούγεται πολύ συχνά και προβληματίζει ιδιαίτερα τους νεαρούς και πιο συγκεκριμένα αυτούς που ετοιμάζονται να ακολουθήσουν μουσικές σπουδές και κατ’ επέκταση το μουσικό επάγγελμα.
Το είδος της μουσικής στο οποίο ανήκει κάποιος δεν μπορεί να καθοριστεί από την αρχή της καριέρας του, διότι έχει να κάνει άμεσα με την προσωπικότητα του ατόμου, η οποία μέσα από τις εμπειρίες, την ωρίμανση και τις ανάγκες που δημιουργούνται από την αλλαγή των δεδομένων ζωής διαφοροποιείται, με αποτέλεσμα να επιδρά και στην επιλογή όχι μόνο του είδους της μουσικής, αλλά και σε κάθε επιλογή που κάνουμε και που αφορά τη ζωή μας ευρύτερα, όπως φίλοι, εργασιακές συνθήκες, κοινωνικό περιβάλλον κλπ.. Από την άλλη σκέψου το εξής. Αν αντικαταστήσουμε τα δύο στυλ μουσικής που αναφέρεις με δύο καλούς σου φίλους που ανήκουν όμως σε διαφορετική παρέα αλλά ο καθένας σου δίνει και κάτι διαφορετικό που το έχεις ανάγκη, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η ερώτηση για το ποιον από τους δύο θα επέλεγες, δεν θα είχε καμία ισχύ και θα την απαντούσες από μόνος σου.
Υποστηρίζω λοιπόν την άποψη ότι, στη μουσική όπως και στη ζωή, είναι ωφέλιμο σε κάθε περίπτωση να ακολουθούμε αυτό που μας διαστέλλει περισσότερο, μας ενθουσιάζει και μας ολοκληρώνει ως άτομα, κάνοντας μας παράλληλα να εκφραζόμαστε με άνεση μέσα από αυτό, έχοντας κάτι να πούμε και να δώσουμε προς τους άλλους! Όσον αφορά το στυλ που θα επιλέξει κάποιος για να εκφραστεί μέσα από αυτό, κατά τη γνώμη μου δεν έχει άμεση σημασία φτάνει όπως ανάφερα και σε άλλα κείμενά μου, να είναι θετικό προς τη ζωή και να μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και επιρροής προς άλλους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να έχει να κάνει με ένα στυλ ή με περισσότερα όπως και στη δική σου περίπτωση..
Επειδή το πιο πάνω θέμα είναι άμεσα συνδεδεμένο με την επιλογή του κλάδου των μουσικών σπουδών θα ήθελα να το επεκτείνω λίγο, ώστε να βοηθηθούν και άλλα παιδιά που πιθανόν να βρίσκονται σε παρόμοια θέση. Για το θέμα λοιπόν των σπουδών, θα τολμήσω να πω και εδώ ότι, το τι θα σπουδάσει κάποιος και πάλι δεν έχει να κάνει άμεσα με την μετέπειτα πορεία του ως μουσικός. Δεν είναι λίγοι οι μουσικοί που έμειναν στην ιστορία και που σπούδασαν κάτι άλλο ακόμα και εκτός μουσικής, ή ήταν αυτοδίδακτοι! Ενδεικτικά αναφέρω μερικές περιπτώσεις.
Ο γνωστός τραγουδιστής και συνθέτης Gordon Sumner (Sting) ήταν δάσκαλος σε σχολεία ενώ στη μουσική ήταν αυτοδίδακτος όπως και ο μεγάλος κιθαρίστας της ροκ Jimi Hendrix! Επίσης οι πιο κάτω προσωπικότητες από το χώρο της τζαζ ήταν/είναι αυτοδίδακτοι μουσικοί: Charlie Parker(sax), Wes Montgomery(gtr), Chick Corea(piano), Jaco Pastorius (bass), Victor Wooten(bass) και πολλοί άλλοι..
Ίσως εάν αυτοί οι καλλιτέχνες που ξεχώρισαν στο χώρο κατανάλωναν την ενέργεια τους στο να αποφασίσουν το είδος της μουσικής ή τον κλάδο των σπουδών που θα ακολουθούσαν, δεν θα γίνονταν ποτέ αυτό που είναι και που τόσο θαυμάζουμε σήμερα. Να υπενθυμίσω κάτι που πολλές φορές ίσως μας διαφεύγει. Όλες αυτές οι προσωπικότητες που ξεχώρισαν στο μουσικό χώρο ήταν κανονικοί άνθρωποι όπως εσείς και εγώ. Είχαν τις ανησυχίες τους, τα προβλήματά τους, τις έγνοιες τους, τα πάθη τους και ακόμη έζησαν σε πολύ πιο δύσκολες εποχές! Τι ήταν λοιπόν αυτό που τους έκανε να ξεχωρίσουν; Κατά την άποψη μου, ξεχώρισαν γιατί απλά χρησιμοποίησαν τις δυνατότητες που φέρει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, δούλεψαν σκληρά, αγαπούσαν αυτό που έκαναν και το έκαναν τρόπο ζωής! Δεν είχαν ούτε υπερφυσικές δυνάμεις, ούτε ήταν πιο τυχεροί στη ζωή τους.
Πολλές φορές κάτι που έχω προσέξει σε πολλούς μουσικούς, είναι ότι, όταν μιλάνε γι’ αυτά τα «μεγαθήρια» του χώρου νιώθουν σαν να μην υπήρξαν στην πραγματικότητα κατά κάποιον τρόπο, κάνοντας τους να φαίνονται μυθικά πρόσωπα που πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν για να τους θαυμάζουμε.. Το ίδιο συμβαίνει και με μεγάλους δημιουργούς από το χώρο της κλασικής μουσικής. Μιλάνε πολλές φορές ας πούμε για τον Μπετόβεν ή τον Μότσαρτ και ξεχνάνε ότι κάποια χρονική περίοδο αυτά τα άτομα έζησαν πραγματικά.. Δεν ξέρω αν είναι κατανοητό αυτό που περιγράφω. Πρέπει λοιπόν αυτή η μυθοποίηση να σταματήσει, να πάρουμε την έμπνευση και τις επιρροές που χρειαζόμαστε από αυτούς τους ανθρώπους και ακολούθως να πιστέψουμε περισσότερο στους εαυτούς μας και να δουλέψουμε σκληρά εκπληρώνοντας το δικό μας έργο.
Καταλήγοντας φίλε Γιώργο θα ήθελα να σου προτείνω να εξακολουθήσεις να ενθουσιάζεσαι από αυτά που αγαπάς, να δουλεύεις σκληρά, να μελετάς και να εξασκείσαι καθημερινά μέσα από όλα τα στυλ που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα και να αποκτάς παράλληλα όσες πιο πολλές γνώσεις και εμπειρίες μπορείς, τόσο από τη μουσική όσο και από την ίδια τη ζωή. Και να θυμάσαι ότι όλοι μέσα μας διαθέτουμε το ίδιο υλικό που έχουν/είχαν και οι μέντορές μας. Σημασία έχει πόσο και πως θα το χρησιμοποιήσουμε!!
Εύχομαι το «υλικό» αυτό να γίνει η πηγή της δημιουργίας σου!
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ 