ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ – ΜΕΡΟΣ A: Από την Disco στο Ωδείο

Posted on 24 Ιανουαρίου, 2018 Updated on 24 Ιανουαρίου, 2018

Είναι μέσα της δεκαετίας του ’80. Παίρνω το πρώτο μου αρμόνιο, ένα μίνι Casio αν θυμάμαι καλά. Ήταν της μόδας στο σχολείο(δημοτικό) τότε, οι μαθητές αντί μελόντικας ή αυλού, να παίρνουν αυτά τα μικροσκοπικά αρμόνια.

Παίζαμε θυμάμαι σε μια σχολική γιορτή και δεν θα ξεχάσω το συναίσθημα που ένιωσα όταν συνειδητοποίησα ότι τα δάκτυλά μου κινόντουσαν αυθόρμητα, σχεδόν αντανακλαστικά, παίζοντας την μελωδία του τραγουδιού, που τόσες μέρες πριν μελετούσα καθημερινά και ασταμάτητα. Νομίζω ότι χαμογελούσα και είχα μια αίσθηση ευφορίας γι’ αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία-αίσθηση. Έμοιαζε σαν την πρώτη φορά που βιώνει κάποιος τον οργασμό. Εκείνη η στιγμή χαράκτηκε στο υποσυνείδητό μου και αποτέλεσε πιστεύω τον θεμέλιο λίθο στην απόφασή μου να γίνω μουσικός.

Ένα-δυο χρόνια αργότερα πήρα το δεύτερο μου αρμόνιο 4 οκτάβων, κανονικό αυτή τη φορά όχι μίνι, και άρχισε η δεύτερη φάση των πειραματισμών μου. Ανυπομονούσα να σχολάσω από το σχολείο, τέλειωνα αμέσως τα μαθήματά μου για να αρχίσω να «βγάζω» μελωδίες από τα αγαπημένα μου τραγούδια και μουσικές – Axel F, Call me, Chariots of Fire, Don’t go, Don’t leave me this way, Smalltown boy, It’s a sin – είναι μερικά που μπορώ τώρα να θυμηθώ μεταξύ δεκάδων άλλων. Καταλαβαίνετε.. 80’s η εποχή των synth και της κασέτας! Play, stop, rewind, play, stop, rewind μέχρι που στις πολλές φορές μπλεκόταν η ταινία.. Φτου!! Ευτυχώς, ήμουν και τυχερός, αφού τα μεγαλύτερα μου αδέλφια ήταν dj(disc-jokey) και μου προμήθευαν ό,τι χρειαζόμουν!
Σιγά-σιγά άρχισα καταλαβαίνω ότι το πράγμα σοβαρεύει. Έπρεπε να αρχίσω να βάζω και αριστερό χέρι! Και τι κάνω τώρα; Και αρχίζει η έρευνα..

Πρώτη θέση λοιπόν σε γάμους και χοροσπερίδες, όσο πιο κοντά γίνεται στον αρμονίστα, πληροφορίες από διάφορες πηγές, καρφωμένο βλέμμα στους κιμπορντίνστες την ώρα του ‘Top of the Pops’. Κάποιες πληροφορίες μιλούσαν για ακόρντα, συγχορδίες, άλλες μιλούσαν για κάποια αρμονία. Τι είναι αυτά; Και πως τα παίζει όλα αυτά το αριστερό; Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα κι έτσι ανακουφίστηκα κάπως..

Ενώ ψαχνόμουν ήρθε η πρώτη πρόταση! Να συμμετάσχω σε μια τοπική χριστουγεννιάτικη εκδήλωση με άλλους ερασιτέχνες μουσικούς, ενήλικες κατ’ ακρίβεια, που έψαχναν για αρμονίστα. Κατουρημένος απ’ την χαρά μου τους συνάντησα και μου έδωσαν τα κομμάτια. Στις πρόβες ήταν πολύ υπομονετικοί και μου έδειξαν επιτέλους τι είναι αυτές οι συγχορδίες και πως παίζονταν! Αποκάλυψη!!!

Στρώθηκα στη δουλειά. Μετά πολλές προσπάθειες κατάφερα να συνδυάσω μελωδία και συγχορδίες, αν και στην συγκεκριμένη εκδήλωση δεν ήμουν έτοιμος να παίξω και με τα δύο χέρια και έπαιξα έτσι μόνο με το δεξί. Η συνεργασία μου με τους μουσικούς αυτούς συνεχίστηκε και έπαιξα και σε άλλες εκδηλώσεις μαζί τους αποκτώντας σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις.

Οι πειραματισμοί μου συνεχίστηκαν. Παίξιμο με το αυτί, ώρες ολόκληρες να βγάζω μελωδίες, να προσπαθώ να καταλάβω τις συγχορδίες, δοκιμές, αποτυχίες, κανονική «πάλη» με τους ήχους, αλλά πάντα μέσα από τον ενθουσιασμό και την απόλαυση. Άρχισα να εμπλέκω και το ρόλο του μπάσου σιγά σιγά. Νέοι δρόμοι άρχισαν να διαφαίνονται ώσπου..

Ξαφνικά μια ξαδέλφή μου που πήγαινε σε ωδείο και ήταν προχωρημένη στο πιάνο, πρότεινε να πάω να γραφτώ σε κάποιο ωδείο για να αρχίσω κανονικά μαθήματα. Οι γονείς μου συμφώνησαν και μου είπαν αφού φαίνεται να σου αρέσει και έχεις ταλέντο γιατί όχι;

Ήταν κεραυνός εν αιθρία! Τι εννοείτε; Να πάω σε ωδείο; Μα να παίζω εγώ κλασική μουσική; Ούτε που να το σκέφτεστε! Τελικά για καλή μου τύχη συμβιβάστηκα να αρχίσω μαθήματα αρμονίου με κάποιο δάσκαλο που διέμενε σε κοντινό χωριό. Κι έτσι έγινε η πρώτη αρχή στην κλασική πλευρά της μουσικής μάθησης.

Ο κύριος Γιώργος ήταν ένας καλός άνθρωπος αλλά πολύ αυστηρός δάσκαλος σε σημείο που πολλές φορές τον φοβόμουν. Στα πρώτα μαθήματα όταν κατάλαβε ότι παίζω με το αυτί περισσότερο παρά από την παρτιτούρα, μου απαγόρευσε να βγάζω τραγούδια με το αυτί στο σπίτι για να μπορέσω να μάθω να διαβάζω μουσική. Παρόλο που έδειξα θετικός στην πρόταση/εντολή του εντούτοις ποτέ δεν τον υπάκουσα σε αυτό και συνέχιζα παράλληλα με την ύλη να δουλεύω με το αυτί αυτά που με ενδιέφεραν.

Ενώ άρχισα να εξοικειώνομαι με τα δύο χέρια να παίζουν ταυτόχρονα, παράλληλα ο μεγάλος μου αδελφός που ήταν ο μέντοράς μου στην ξένη μουσική, με εισήγαγε σε ένα συγκρότημα που αποτέλεσε κομβικό σημείο θα έλεγα στη μουσική αλλά και καλλιτεχνική μου ανάπτυξη και πρόοδο – τους Doors!

Το χαρακτηριστικό της μπάντας αυτής ότι δεν είχε μπασίστα και όλες τις μπασογραμμές τις έπαιζε ο κιμπορντίστας ήταν αποκάλυψη!! Ο Ray Manzarek είχε γίνει ίνδαλμα και έμπνευσή μου! Από την άλλη, η μορφή του Jim Morrison, o ροκ ποιητής, ο επαναστάτης τραγουδιστής, συνόδευε την εφηβική μου επαναστατικότητα, εμποτίζοντας την εσωτερικότητα μου με ένα θετικό διανοουμενισμό μέσα από την αγάπη για τα βιβλία και τη γνώση. Από τον Morrison έμαθα τον William Blake τον άγγλο ανατρεπτικό ποιητή που υπήρξε και αυτός σταθμός στην αντίληψή μου, προσωπική, κοινωνική αλλά και καλλιτεχνική.
Η δίψα για μουσικές εμπειρίες με έκανε να θέλω να συμμετέχω περισσότερο σε μουσικά σχήματα δυστυχώς ή ευτυχώς όμως όχι ακόμη σε σχήματα των μουσικών μου επιθυμιών κι έτσι αρκέστηκα σε μικρά σχήματα για τοπικές πολιτικές εκδηλώσεις (Jesus!!) και ορχήστρες γάμων.

Η πρόοδος στα μαθήματά μου συνέχισε πολύ θετικά και από το αρμόνιο με προτροπή του δάσκαλού μου αγόρασα το πρώτο μου πιάνο, και ο ίδιος αφού δεν ήταν πιανίστας με έγραψε στο ωδείο που συνεργαζόταν για να αρχίσω κανονικά μαθήματα πιάνου.

Δύο χρόνια λοιπόν πριν τελειώσω το Λύκειο και πριν αρχίσει η στρατιωτική μου θητεία αρχίζει η δεύτερη φάση της κλασικής μου παιδείας. Με ανέλαβε η κ. Βάντα, μια πολύ συμπαθητική κυρία και πολύ καλή δασκάλα.

Ξεκινώντας να μελετώ πιάνο κατάλαβα ότι τελικά η κλασική μουσική έχει ένα τεράστιο βάθος και αισθάνθηκα ότι θα με πάρει σε άλλο επίπεδο, τόσο τεχνικό όσο και καλλιτεχνικό. Κάτι άρχισε να ωριμάζει λοιπόν μέσα μου. Έκεί που δεν ήθελα να ακούσω για κλασική μουσική τώρα απολαμβάνω να παίζω Bach, Mozart, Beethoven κ.α. H δίνη αυτή της κλασικής μάθησης, με έπαιρνε ολοένα και πιο βαθιά: πιάνο, θεωρία, αρμονία, σολφέζ, μελέτη, μελέτη, μελέτη..

Οι εξετάσεις εκεί επίσης ήταν μια απόλαυση. Ο κύριος Αρβανιτάκης δεν σε εξέταζε απλά. Σου έκανε πάντα ένα μίνι master-class! Έφευγες από τις εξετάσεις με ένα πολύ όμορφο συναίσθημα και με όρεξη να πας σπίτι να δουλέψεις περισσότερο. Ταυτόχρονα είχα και τις πρώτες μου συμμετοχές στις καλοκαιρινές ωδειακές συναυλίες που ήταν και αυτές πολύ σημαντικές εμπειρίες.

Εκείνο τον καιρό γνωρίζοντας τον λίγο χρόνο που απομένει μέχρι το στρατό κτυπούσα καθημερινά πεντάωρα μελέτης! Όλοι ανησυχούσαν ότι θα «παλαβώσω» αλλά εγώ έπαιρνα τόση ικανοποίηση από την μελέτη που δεν σταματούσα με τίποτα! Βέβαια στερούμουν πολλά πράγματα αλλά το αντάλλαγμα ήταν σημαντικό και κατάλαβα από πολύ νωρίς ευτυχώς ότι αν δεν κοπιάσεις τίποτα ουσιαστικό δεν πετυχαίνεις.

Κατάφερα να μπω στη Μέση Σχολή του πιάνου στο τσακ πριν καταταγώ στο στρατό. Είναι Ιούνιος του 1992. Τον επόμενο μήνα βάζω το χακί. Σοκ και εκπλήξεις με περιμένουν..

(συνεχίζεται)