ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ

Posted on 16 Ιουνίου, 2019

Η μουσική μου εκπαιδευτική πρόταση για το καλοκαίρι. Βασισμένο στις αρχές της αυτοκατευθυνόμενης/φυσικής μάθησης.

Διαθέσιμο ατομικά, ομαδικά καθώς και από skype! Με πολλές και απρόβλεπτες εκπαιδευτικές προκλήσεις!

Δουλεύουμε μουσικές δεξιότητες παράλληλα ενδυνάμωση του εαυτού μας. Αναπτύσσουμε την δημιουργικότητα, τη φαντασία αλλά και την παραγωγικότητά μας.

Μια ευκαιρία να εμπλουτίσετε το δημιουργικό σας δυναμικό, να δουλέψετε αποτελεσματικά με ουσιαστικούς στόχους και να αποκτήσετε καινούρια εφόδια για την νέα σεζόν!

 

 

ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ, ΤΑ ΤΑΜΠΟΥ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Posted on 27 Αυγούστου, 2017 Updated on 27 Αυγούστου, 2017

Είναι η Μουσική ταμπού; Η αυθόρμητη απάντηση από όλους είναι «Όχι βέβαια». Σωστά. Πως μπορεί κάτι το οποίο δεσπόζει στις ζωές όλων των ανθρώπων, που αποτελεί μια ορμέμφυτη ανάγκη που πηγάζει από τα βάθη του βιολογικού μας πυρήνα, να είναι, ή καλύτερα να μετατρέπεται σε ταμπού; Κι όμως..

Θα ακούσατε σίγουρα πολλούς ενήλικες ιδιώς από τα 30 και πάνω να λένε πόσο μετάνιωσαν που δεν έμαθαν να παίζουν κάποιο όργανο ή που παράτησαν κάποιο όργανο που μάθαιναν κατά την παιδική ή εφηβική τους ηλικία ή κάποιους να λένε ότι πάντα ήταν το απωθημένο τους να παίζουν κιθάρα, πιάνο κλπ, ή ακόμη και μερικούς να μετανιώνουν που δεν ακολούθησαν τη μουσική ως επάγγελμα και να αισθάνονται ανολοκλήρωτοι και δυστυχισμένοι σε όλη τους τη ζωή. ΓΙΑΤΙ; Μα πως γίνεται να συμβαίνει αυτό; Ποιο είναι τελικά το εμπόδιο; Δεν είναι η μουσική η ισχυρότερη ίσως τέχνη που μας διαστέλλει, που μας θεραπεύει, που μας παρηγορεί, που μας δίνει δύναμη και ελπίδα; Τότε;

Τις προάλλες μια μαθήτρια μου στο πιάνο ηλικίας περίπου 27 χρόνων, με ρώτησε στο πρώτο μάθημα αν θεωρείται αργά που ξεκινάει πιάνο στα 27 της. Της απάντησα με την ερώτηση: «Ποιος καθορίζει το «αργά» και το «νωρίς»; Έχει σημασία;» Όπως βλέπετε ακόμη και στους νεαρότερους ενήλικες φαίνεται να έχει κάποια επιρροή και σημασία..

Αυτό το «νωρίς» και το «αργά» είναι δυστυχώς κατάλοιπα του εκπαιδευτικού/ακαδημαϊκού μοντέλου που κυριάρχησε στη ζωή μας για 20 ολόκληρα χρόνια – από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο. Είναι ένας δηλητηριασμένος σπόρος που εμφυτεύτηκε δυστυχώς στο μυαλό μας φυλακίζοντας την αντίληψή μας, περιορίζοντας υποσυνείδητα την ζωντάνια, την δημιουργικότητα, τον αυθορμητισμό και την φυσική ανάγκη μας για μάθηση και γνώση.

Το εκπαιδευτικό μοντέλο παραλλήλως, καθέτως και οριζοντίως υποστηρίζεται και συμπληρώνεται από το κοινωνικό/οικονομικό μοντέλο:

 [ Σχολείο –> Πανεπιστήμιο –>Επαγγελματική αποκατάσταση(δουλειά με πολλά λεφτά δηλαδή) –>Γάμος –> Οικογένεια –>Σύνταξη ]

Οτιδήποτε ξεφεύγει και δεν εμπίμπτει στα δύο αυτά κυρίαρχα μοντέλα θεωρείται τρελλό, παρανοϊκό και ανώριμο.

Ζούμε σε μια κοινωνία που κατάφερε να περάσει στο DNA των ανθρώπων ότι, η φυσικότητα είναι η «εναλλακτική» λύση, η δευτερεύουσα, κάνοντας εκατομμύρια ανθρώπους να ζούν μια υποκατάστατη, τεχνητή ζωή και να πείθουν τους εαυτούς τους ότι είναι ευτυχισμένοι. (Δεν θα επεκταθώ στο πόσο δικτατορικά και αντιζωϊκά λειτουργεί το όλο κοινωνικο-πολιτικό-οικονομικό σύστημα. Οι επιπτώσεις είναι ξεκάθαρες και φρικιαστικές). Κατάφερε λοιπόν το σύστημα να κάνει τους ανθρώπους να ντρέπονται και να διστάζουν ή ακόμη και να τρομοκρατούνται στην ιδέα να ασχοληθούν με τη μουσική μετά από «κάποια» ηλικία.

Ζωντανό παράδειγμα γκρεμίσματος του ταμπού αυτού ήταν ο αμερικάνος εκπαιδευτικός και γνωστός για τις ριζοσπαστικές του εκπαιδευτικές προτάσεις, πρωτεργάτης του κινήματος του Homeschooling και Unschooling, John Holt (1923-1985) όπου στα 40 του αποφάσισε να μάθει να παίζει τσέλο.

Κατάφερε σε πολύ λίγο χρόνο, παρόλο το γεμάτο του επαγγελματικό πρόγραμμα – διαλέξεις σε όλο τον κόσμο, έρευνα, συγγραφή κ.α – να γίνει τόσο καλός ώστε να συμμετέχει σε μουσικά σύνολα και να έχει ένα παράλληλο, εξίσου γεμάτο πρόγραμμα με μουσικές δραστηριότητες.

Μοιράστηκε τις εμπειρίες του και όλη την διαδικασία της μουσικής του (αυτό)εκπαίδευσης στο βιβλίο του ‘Never Too Late’, παραθέτοντας μεταξύ άλλων σημαντικές εκπαιδευτικές απόψεις για τη διαδικασία της φυσικής μάθησης – μια ικανότητα που χάνουν τα παιδιά στο σχολείο, καθώς και της αυτοδιδασκαλίας/αυτοκατευθυνόμενης μάθησης.

 

Ξεφύλλιζα ξανά πριν μερικές νύχτες το εξαιρετικό αυτό βιβλίο που ήταν και η έμπνευση για το άρθρο αυτό, και ένιωσα την ανάγκη να θίξω το ζήτημα του ταμπού και των αναστολών εκ μέρους των ενηλίκων για την ενασχόλησή τους με τη μουσική. Είναι κρίμα πραγματικά να στερείται κάποιος την απόλαυση της μουσικής, για λόγους που δεν έχουν κάνουν με την πραγματική ζωή και την φυσικότητα, λόγοι που απάνθρωπα, μέσω εγκεφαλική πλύσης μας εμποδίζουν να είμαστε αυθόρμητοι και δημιουργικοί.

Προτρέπω λοιπόν, όλους εσάς τους ενήλικες κάθε ηλικίας να επιβληθείτε στις αναστολές σας, να ξεπεράσετε κάθε ενδοιασμό και να ξεκινήσετε να ασχολείστε με τη μουσική, με το όργανο που σας εκφράζει!

Η μουσική δεν έχει αρχή και τέλος, κατ’ επέκταση ούτε συγκεκριμένη «πρέπουσα» ηλικία για ξεκίνημα. Η μουσική όπως και κάθε τέχνη είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη. Ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η ίδια η ενασχόληση και η επαφή.

Αφήστε τη μουσική να γίνει μέσο επικοινωνίας με τον εσώτερο (άγνωστο) σας εαυτό, με τους δικούς σας ανθρώπους, με όλο τον κόσμο. Δείξτε μέσω της μουσικής τον πραγματικό σας εαυτό, αυτό που είστε, ακόμη και αν αυτό θα ενοχλήσει κάποιους. Όποιος ενοχληθεί τότε σημαίνει πως δεν πρέπει να βρίσκεται στη ζωή σας.

Μην πτοείστε επίσης και μην επηρεάζεστε από τις ενδομουσικές δικτατορικές τάσεις και τις ταμπέλες που βάζει η δογματική πλευρά της μουσικής όπως: βιρτουόζος, κλασικός, τζαζίστας κ.α, δημιουργώντας μέσα στην ίδια τη μουσική κοινωνικές τάξεις, αφρόκρεμες και ψωνισμένες μπούρδες.

Aφήστε την κριτική, το κουτσομπολιό και τα πισώπλατα χάχανα σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Οι δικές σας ανάγκες σίγουρα πάνε βαθύτερα.

Ξεκινήστε μουσική τώρα! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!!!