Ταλέντο
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ: ΑΠΟ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΕ ΒΟΗΘΟ ΜΑΘΗΣΗΣ
Εδώ και αρκετά χρόνια ερευνώ και μελετώ το ζήτημα της Αυτο-κατευθυνόμενης και Αυτορρυθμιζόμενης Μάθησης. Καθόλου τυχαία, το ενδιαφέρον μου για το θέμα αυτό ενισχυόταν ανέκαθεν, σχεδόν από κάθε πεδίο γνώσης που καταπιανόμουν. Η ενασχόλησή μου με τις ανακαλύψεις ενός άγνωστου για πολλούς και μοναδικού επιστήμονα, του Βίλχελμ Ράιχ με οδήγησαν στον ριζοσπάστη εκπαιδευτικό και ιδρυτή του πρώτου Δημοκρατικού Σχολείου Summerhill Αλεξάντερ Νήλ, ενώ τα γραπτά του φίλου και δάσκαλού μου Peter Jones γύρω από την επιστήμη της Οργονομίας, με την αγάπη και την πίστη του στη δύναμη της Αυτορρύθμισης στην ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών, με οδήγησαν στον Αμερικανό εκπαιδευτικό μεταρρυθμιστή και πρωτεργάτη του Homeschooling και αργότερα Unschooling, John Holt, ενώ το έργο του Ηolt σε εκατοντάδες άλλα πεδία γνώσης και πληροφοριών γύρω από την Αυτοκατευθυνόμενη Μάθηση.
Μέσα από αυτή την έρευνα και μελέτη κατάφερα να καταλάβω πρώτα πρώτα τι μου συνέβηκε εμένα προσωπικά στην πρώτη τάξη του δημοτικού όπου κανένας δεν μπορούσε να εξηγήσει το γιατί δεν ήθελα να μπαίνω στην τάξη. Κλειστοφοβία ήταν η διάγνωση του σχολικού ψυχολόγου ενώ οι «διαγνώσεις» συγγενών, γειτόνων, συγχωριανών κλπ ήταν πέρα για πέρα ηλίθιες και δεν ήταν παρά ένα μέρος του bulling που δέχτηκα γιατί δεν ήθελα να πηγαίνω σχολείο. Κανένας δεν έλαβε υπόψην ότι η αντίδρασή μου απλά είχε να κάνει με την απέχθεια προς το σφιγμένο και αυταρχικό περιβάλλον του σχολείου που για έναν εξάχρονο δεν διέφερε από το αίσθημα που θα είχε ένας ενήλικας αν τον έβαζαν για 6 ημέρες για 5 ώρες στην φυλακή εξαναγκασμένος να μένει ακίνητος στην καρέκλα ακούωντας κάποιον με καταπιεσμένο μίσος για τη δουλειά του, να μιλάει για πράγματα που δεν τον ενδιαφέρουν! Ήταν μια πολύ τραυματική περίοδος της ζωής μου που ως πριν μερικά χρόνια είχε επιπτώσεις σε πολλές συμπεριφορές και συναισθήματά μου, μέχρι που μέσα από την συνειδητοποίηση κατάφερα να μετατρέψω το τραύμα σε θετικό εφόδιο!
Παρόλα αυτά νομίζω υπήρξα μέσα στους λίγους αν όχι και ο μοναδικός στη χώρα μας – στην οποία απαγορεύεται η κατ’ οίκον εκπαίδευση – που μια ολόκληρη σχεδόν σχολική χρονιά, με την άδεια του Υπουργείου, έκανα homeschooling!!! Όταν επέστρεψα στο σχολείο, ως «κανονικός» πλέον μαθητής, ήμουν από τους καλύτερους στην τάξη και αρκετές φορές βοηθούσα τους πιο αδύνατους συμμαθητές μου. Μπορεί να είχα επιστρέψει στο σχολείο αλλά ποτέ δεν ένιωσα άνετα με τον θεσμό και το σύστημα εκπαίδευσης. Μέχρι και το τέλος του Λυκείου βαριόμουν αφάνταστα και βαθιά μέσα στον πυρήνα μου, ήμουν σίγουρος ότι το σχολείο τουλάχιστον όπως είναι δομημένο είναι ένα μεγάλο λάθος!
Όταν ένιωσα την ανάγκη ότι θέλω να διδάξω μουσική, από το ξεκίνημά μου ακολούθησα κάποιες αρχές που μου έβγαιναν φυσικά και αυθόρμητα. Αναφέρω τις πιο βασικές:
– Ο μαθητής πρέπει να νιώθει άνεση και ελευθερία έκφρασης στο μάθημα
– Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει εγώ σαν δάσκαλος να δείχνω ανώτερος
– Πρέπει να θεωρώ τον μαθητή ως ίσο, απλά σε ένα άλλο επίπεδο δυνατοτήτων
– Πρέπει να σέβομαι τον χαρακτήρα, την ιδιαιτερότητα και την διαφορετικότητα του κάθε μαθητή
– Να ερευνώ, να μελετώ και να βρίσκω συνεχώς δημιουργικούς και φρέσκους τρόπους διδασκαλίας
– Να τελειώνει το μάθημα και ο μαθητής να φεύγει εμπνευσμένος και γεμάτος ενέργεια και ενθουσιασμό
Αυτές οι αρχές με κρατούσαν και με κρατούν ακόμη σε εγρήγορση και σε μια ασταμάτητη αναζήτηση με σκοπό να γίνομαι καλύτερος δάσκαλος. Η επαφή μου με τον κόσμο της Αυτοκατευθυνόμενης Μάθησης, του Unschooling και της Λειτουργικής Εκπαίδευσης με έφεραν αντιμέτωπο με διάφορα θέματα και με έκαναν να συνειδητοποιήσω εμπόδια βαθιά μέσα στην αντίληψή μου, που με σταματούσαν και συνεχίζουν να με σταματούν συχνά από το να κάνω μεγάλες αλλαγές στον τρόπο διδασκαλίας μου ώστε να υποστηρίζω τα παιδιά, τους μαθητές μου να διατηρήσουν(αν πρόκειται για μικρά παιδιά) ή να επαναφέρουν τις ικανότητες αυτορρύθμισης στην μουσική μάθηση.
Μέσα σε αυτό το ταξίδι μου όλο πιο κοντά προς στην Αυτοκατευθυνόμενη Μάθηση, κατάφερα να αισθανθώ και να μεταδίδω όσο μπορώ περισσότερο προς τους μαθητές την αίσθηση ότι ΟΛΟΙ και ΠΑΝΤΑ είμαστε μαθητές. Κατάφερα να πετάξω ευτυχώς την μάσκα του Δάσκαλου και να αφομοιώσω βαθύτερα ότι απλά είμαι ένας Βοηθός Μάθησης. Θα ήθελα πολύ να πάψω να λέω την λέξη Δάσκαλος όταν καλούμαι να περιγράψω το επαγγελματικό μου προφίλ, αλλά δυστυχώς το σύστημα και η κοινωνία ακόμη χρειάζεται αυτούς τους όρους. Το να αποδράσουμε από τον ακαδημαϊσμό και να λειτουργήσουμε με φυσικούς τρόπους μάθησης δεν είναι κάτι εύκολο.
Ζούμε και αναπαράγουμε ένα μοντέλο εκπαίδευσης και βάζω μέσα και τη μουσική εκπαίδευση, αφύσικο, αποστειρωμένο και αρκετές φορές- δυστυχώς ακόμη – αυταρχικό. Πόσες φορές κατά την διάρκεια της διδασκαλίας, πιάνω τον εαυτό μου ασυνείδητα και αυτοματοποιημένα, να λειτουργώ με τον τρόπο που εγώ διδάχτηκα και όχι με τον τρόπο που υποτίθεται ότι υποστηρίζω.. Τραγικό αλλά αληθινό. Όπως ανάφερα και πιο πάνω, βαθιά μέσα στην αντίληψη και τον χαρακτήρα μας υπάρχουν τεράστια εμπόδια που μας σταματούν στο να αλλάξουμε θετικά ή το χειρότερο να μην μας αφήνουν καν να συνειδητοποιήσουμε ότι πνευματικά (και σωματικά κατ’ επέκταση) έχουμε σοβαρές αναπηρίες.
Η στροφή στην αντίληψη και η μετάβαση από τον ρόλο του Δάσκαλου στον ρόλο του Βοηθού Μάθησης προϋποθέτει τεράστια και συνεχή προσπάθεια. Έρευνα, μελέτη στον τομέα της Αυτοκατευθυνόμενης Μάθησης αλλά και δουλειά με τον ίδιο τον εαυτό μας. Πολύ θα ήθελα να δουλέψω πέρα από τους μαθητές μου, με συνάδελφους μουσικούς που αγαπούν την διδασκαλία και τους μη συμβατικούς δρόμους της μάθησης και να τους μεταφέρω τις εμπειρίες και τις γνώσεις μου γύρω από αυτό το ταξίδι. Να γίνω ο Βοηθός Μάθησης σε ανθρώπους που θα μεταφέρουν και θα μεταδώσουν παρακάτω αυτές τις αρχές. Στον μπερδεμένο κόσμο που ζούμε η στροφή στη φυσική, αυτοκατευθυνόμενη μάθηση και την αυτορρύθμιση αποτελεί και πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα και σκοπό για κάθε παιδαγωγό!
Η συλλογική δράση είναι πάντα αποτελεσματικότερη αν θέλουμε να κάνουμε την εκπαιδευτική στροφή που θα κάνει όλους μαθητές και βοηθούς μάθησης, δημιουργικότερους, παραγωγικότερους και και κατ’ επέκταση πιο ευτυχισμένους!!
Επικοινωνήστε όσοι από εσάς ενδιαφέρεστε να δουλέψετε μαζί μου στον δρόμο αυτό!
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ
Η μουσική μου εκπαιδευτική πρόταση για το καλοκαίρι. Βασισμένο στις αρχές της αυτοκατευθυνόμενης/φυσικής μάθησης.
Διαθέσιμο ατομικά, ομαδικά καθώς και από skype! Με πολλές και απρόβλεπτες εκπαιδευτικές προκλήσεις!
Δουλεύουμε μουσικές δεξιότητες παράλληλα ενδυνάμωση του εαυτού μας. Αναπτύσσουμε την δημιουργικότητα, τη φαντασία αλλά και την παραγωγικότητά μας.
Μια ευκαιρία να εμπλουτίσετε το δημιουργικό σας δυναμικό, να δουλέψετε αποτελεσματικά με ουσιαστικούς στόχους και να αποκτήσετε καινούρια εφόδια για την νέα σεζόν!
ΟΤΑΝ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ..
![kv[1]](https://christospechlivanis.files.wordpress.com/2018/09/kv1.jpg?w=705)
Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου για το Μοντέρνο Πιάνο θα ήθελα να προσθέσω μια ευχάριστη εκπαιδευτική εμπειρία.
Προχθές είχα το πρώτο μάθημα με μια καινούρια μαθήτρια γύρω στα 13, η οποία εγκατέλειψε το κλασικό πιάνο(Grade 2-3) γιατί δεν την εκφράζει όπως μου είπε το κλασικό και θα ήθελε να παίζει τραγούδια και μουσικές που της αρέσουν και γενικά να ασχοληθεί με τα σύγχρονα είδη μουσικής. Μιλώντας μου εν τω μεταξύ, τα μάτια της έλαμπαν από ενθουσιασμό και ένιωθε κανείς την ανάγκη της να παίξει αυτά που αγαπά, να ξεχειλίζει μέσα από τα λόγια και την έκφρασή της.
Της εξήγησα με απλό και κατανοητό τρόπο τι ακριβώς είναι το Μοντέρνο Πιάνο και ήταν απίστευτο πόσο άμεσα και βαθιά φαινόταν να κατανοεί αυτά που της ανέλυα. Αφού ήμουν σίγουρος πως όλα όσα είπα ήταν πλήρως κατανοητά προχωρήσαμε στο πρακτικό κομμάτι του μαθήματος.
Η αντίληψή της για τις συγχορδίες ήταν πολύ ανεπτυγμένη και μέσα σε μερικά λεπτά όχι μόνο έπαιξε κάθε συγχορδία που της ζήτησα αλλά μπορούσε να παίξει και όλες τις αναστροφές! Εκπλάγηκα από την ευχέρειά της και προχωρήσαμε σε ένα τραγούδι για να κάνουμε εφαρμογή. Διάλεξε ένα αγαπημένο τραγούδι της των ABBA από ένα βιβλίο που είχε φέρει μαζί της και αρχίσαμε. Σε μερικά λεπτά είχε παίξει αλάνθαστα όλες τις συγχορδίες του κομματιού με το δεξί χέρι! Προσθέσαμε και αριστερό χέρι αρχικά με root και οκτάβα και στη συνέχεια με προσθήκη της 5ης (1-5-8). Το έπαιξε με απόλυτη ακρίβεια αλλά και μια προοδευτική εξοικείωση.
Έμειναν 10 ακόμη λεπτά. Σκεφτόμουν.. να τολμήσω να της ζητήσω να παίξει τις συγχορδίες με voice-leading ή θα την μπερδέψω πολύ; Λέω ας το δοκιμάσουμε και βλέπουμε. Της εξηγώ λοιπόν πως να συνδέει τη μια συγχορδία με την άλλη στο δεξί χέρι, χρησιμοποιώντας τις αναστροφές, ώστε να τις εκτελεί με την ελάχιστη κίνηση του χεριού και voila! Κάνει όλες τις συνδέσεις με τέτοια φυσικότητα που δεν πίστευε κανείς ότι πρώτη φορά το κάνει.
Ε λοιπόν αυτό το παιδί καταλαβαίνεις ότι αυτό πρέπει να κάνει, Μοντέρνο Πιάνο. Δεν είναι ότι απλά σνόμπαρε το κλασικό. Η ανάγκη της να εκφραστεί μέσα από αυτά που ακούει και αγαπά την έβαλε στο σωστό γι’ αυτήν κανάλι(groove). Πάντα μιλώ και υποστηρίζω την δύναμη της Αυτορρύθμισης και της Αυτό-κατευθυνόμενης Μάθησης και ιδού ένα πραγματικό, ζωντανό παράδειγμα!!!
Aξίζει να αναφέρω ότι ο πατέρας της, ερασιτέχνης μουσικός και αυτός, φαίνεται να είναι εξαιρετικά υποστηρικτικός επιβεβαιώνοντας έτσι την άποψή μου ότι οι γονείς και το περιβάλλον του παιδιού είναι οι κολώνες της επιτυχίας.
Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, λέει το γνωμικό, ο δάσκαλος εμφανίζεται. Εγώ το παραφράζω και λέω όταν η Αυτορρύθμιση λειτουργεί αβίαστα, ο μαθητής είναι έτοιμος!!! 🙂
Καλή και δημιουργική χρονιά σε όλους εύχομαι!!!
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ – ΜΕΡΟΣ A: Από την Disco στο Ωδείο
Είναι μέσα της δεκαετίας του ’80. Παίρνω το πρώτο μου αρμόνιο, ένα μίνι Casio αν θυμάμαι καλά. Ήταν της μόδας στο σχολείο(δημοτικό) τότε, οι μαθητές αντί μελόντικας ή αυλού, να παίρνουν αυτά τα μικροσκοπικά αρμόνια.
![hqdefault[10]](https://christospechlivanis.files.wordpress.com/2018/01/hqdefault10.jpg?w=407&h=305)
Παίζαμε θυμάμαι σε μια σχολική γιορτή και δεν θα ξεχάσω το συναίσθημα που ένιωσα όταν συνειδητοποίησα ότι τα δάκτυλά μου κινόντουσαν αυθόρμητα, σχεδόν αντανακλαστικά, παίζοντας την μελωδία του τραγουδιού, που τόσες μέρες πριν μελετούσα καθημερινά και ασταμάτητα. Νομίζω ότι χαμογελούσα και είχα μια αίσθηση ευφορίας γι’ αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία-αίσθηση. Έμοιαζε σαν την πρώτη φορά που βιώνει κάποιος τον οργασμό. Εκείνη η στιγμή χαράκτηκε στο υποσυνείδητό μου και αποτέλεσε πιστεύω τον θεμέλιο λίθο στην απόφασή μου να γίνω μουσικός.
Ένα-δυο χρόνια αργότερα πήρα το δεύτερο μου αρμόνιο 4 οκτάβων, κανονικό αυτή τη φορά όχι μίνι, και άρχισε η δεύτερη φάση των πειραματισμών μου. Ανυπομονούσα να σχολάσω από το σχολείο, τέλειωνα αμέσως τα μαθήματά μου για να αρχίσω να «βγάζω» μελωδίες από τα αγαπημένα μου τραγούδια και μουσικές – Axel F, Call me, Chariots of Fire, Don’t go, Don’t leave me this way, Smalltown boy, It’s a sin – είναι μερικά που μπορώ τώρα να θυμηθώ μεταξύ δεκάδων άλλων. Καταλαβαίνετε.. 80’s η εποχή των synth και της κασέτας! Play, stop, rewind, play, stop, rewind μέχρι που στις πολλές φορές μπλεκόταν η ταινία.. Φτου!! Ευτυχώς, ήμουν και τυχερός, αφού τα μεγαλύτερα μου αδέλφια ήταν dj(disc-jokey) και μου προμήθευαν ό,τι χρειαζόμουν!
Σιγά-σιγά άρχισα καταλαβαίνω ότι το πράγμα σοβαρεύει. Έπρεπε να αρχίσω να βάζω και αριστερό χέρι! Και τι κάνω τώρα; Και αρχίζει η έρευνα..
Πρώτη θέση λοιπόν σε γάμους και χοροσπερίδες, όσο πιο κοντά γίνεται στον αρμονίστα, πληροφορίες από διάφορες πηγές, καρφωμένο βλέμμα στους κιμπορντίνστες την ώρα του ‘Top of the Pops’. Κάποιες πληροφορίες μιλούσαν για ακόρντα, συγχορδίες, άλλες μιλούσαν για κάποια αρμονία. Τι είναι αυτά; Και πως τα παίζει όλα αυτά το αριστερό; Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα κι έτσι ανακουφίστηκα κάπως..
Ενώ ψαχνόμουν ήρθε η πρώτη πρόταση! Να συμμετάσχω σε μια τοπική χριστουγεννιάτικη εκδήλωση με άλλους ερασιτέχνες μουσικούς, ενήλικες κατ’ ακρίβεια, που έψαχναν για αρμονίστα. Κατουρημένος απ’ την χαρά μου τους συνάντησα και μου έδωσαν τα κομμάτια. Στις πρόβες ήταν πολύ υπομονετικοί και μου έδειξαν επιτέλους τι είναι αυτές οι συγχορδίες και πως παίζονταν! Αποκάλυψη!!!
Στρώθηκα στη δουλειά. Μετά πολλές προσπάθειες κατάφερα να συνδυάσω μελωδία και συγχορδίες, αν και στην συγκεκριμένη εκδήλωση δεν ήμουν έτοιμος να παίξω και με τα δύο χέρια και έπαιξα έτσι μόνο με το δεξί. Η συνεργασία μου με τους μουσικούς αυτούς συνεχίστηκε και έπαιξα και σε άλλες εκδηλώσεις μαζί τους αποκτώντας σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις.
Οι πειραματισμοί μου συνεχίστηκαν. Παίξιμο με το αυτί, ώρες ολόκληρες να βγάζω μελωδίες, να προσπαθώ να καταλάβω τις συγχορδίες, δοκιμές, αποτυχίες, κανονική «πάλη» με τους ήχους, αλλά πάντα μέσα από τον ενθουσιασμό και την απόλαυση. Άρχισα να εμπλέκω και το ρόλο του μπάσου σιγά σιγά. Νέοι δρόμοι άρχισαν να διαφαίνονται ώσπου..
Ξαφνικά μια ξαδέλφή μου που πήγαινε σε ωδείο και ήταν προχωρημένη στο πιάνο, πρότεινε να πάω να γραφτώ σε κάποιο ωδείο για να αρχίσω κανονικά μαθήματα. Οι γονείς μου συμφώνησαν και μου είπαν αφού φαίνεται να σου αρέσει και έχεις ταλέντο γιατί όχι;
Ήταν κεραυνός εν αιθρία! Τι εννοείτε; Να πάω σε ωδείο; Μα να παίζω εγώ κλασική μουσική; Ούτε που να το σκέφτεστε! Τελικά για καλή μου τύχη συμβιβάστηκα να αρχίσω μαθήματα αρμονίου με κάποιο δάσκαλο που διέμενε σε κοντινό χωριό. Κι έτσι έγινε η πρώτη αρχή στην κλασική πλευρά της μουσικής μάθησης.
Ο κύριος Γιώργος ήταν ένας καλός άνθρωπος αλλά πολύ αυστηρός δάσκαλος σε σημείο που πολλές φορές τον φοβόμουν. Στα πρώτα μαθήματα όταν κατάλαβε ότι παίζω με το αυτί περισσότερο παρά από την παρτιτούρα, μου απαγόρευσε να βγάζω τραγούδια με το αυτί στο σπίτι για να μπορέσω να μάθω να διαβάζω μουσική. Παρόλο που έδειξα θετικός στην πρόταση/εντολή του εντούτοις ποτέ δεν τον υπάκουσα σε αυτό και συνέχιζα παράλληλα με την ύλη να δουλεύω με το αυτί αυτά που με ενδιέφεραν.
Ενώ άρχισα να εξοικειώνομαι με τα δύο χέρια να παίζουν ταυτόχρονα, παράλληλα ο μεγάλος μου αδελφός που ήταν ο μέντοράς μου στην ξένη μουσική, με εισήγαγε σε ένα συγκρότημα που αποτέλεσε κομβικό σημείο θα έλεγα στη μουσική αλλά και καλλιτεχνική μου ανάπτυξη και πρόοδο – τους Doors!
Το χαρακτηριστικό της μπάντας αυτής ότι δεν είχε μπασίστα και όλες τις μπασογραμμές τις έπαιζε ο κιμπορντίστας ήταν αποκάλυψη!! Ο Ray Manzarek είχε γίνει ίνδαλμα και έμπνευσή μου! Από την άλλη, η μορφή του Jim Morrison, o ροκ ποιητής, ο επαναστάτης τραγουδιστής, συνόδευε την εφηβική μου επαναστατικότητα, εμποτίζοντας την εσωτερικότητα μου με ένα θετικό διανοουμενισμό μέσα από την αγάπη για τα βιβλία και τη γνώση. Από τον Morrison έμαθα τον William Blake τον άγγλο ανατρεπτικό ποιητή που υπήρξε και αυτός σταθμός στην αντίληψή μου, προσωπική, κοινωνική αλλά και καλλιτεχνική.
Η δίψα για μουσικές εμπειρίες με έκανε να θέλω να συμμετέχω περισσότερο σε μουσικά σχήματα δυστυχώς ή ευτυχώς όμως όχι ακόμη σε σχήματα των μουσικών μου επιθυμιών κι έτσι αρκέστηκα σε μικρά σχήματα για τοπικές πολιτικές εκδηλώσεις (Jesus!!) και ορχήστρες γάμων.
Η πρόοδος στα μαθήματά μου συνέχισε πολύ θετικά και από το αρμόνιο με προτροπή του δάσκαλού μου αγόρασα το πρώτο μου πιάνο, και ο ίδιος αφού δεν ήταν πιανίστας με έγραψε στο ωδείο που συνεργαζόταν για να αρχίσω κανονικά μαθήματα πιάνου.
Δύο χρόνια λοιπόν πριν τελειώσω το Λύκειο και πριν αρχίσει η στρατιωτική μου θητεία αρχίζει η δεύτερη φάση της κλασικής μου παιδείας. Με ανέλαβε η κ. Βάντα, μια πολύ συμπαθητική κυρία και πολύ καλή δασκάλα.
Ξεκινώντας να μελετώ πιάνο κατάλαβα ότι τελικά η κλασική μουσική έχει ένα τεράστιο βάθος και αισθάνθηκα ότι θα με πάρει σε άλλο επίπεδο, τόσο τεχνικό όσο και καλλιτεχνικό. Κάτι άρχισε να ωριμάζει λοιπόν μέσα μου. Έκεί που δεν ήθελα να ακούσω για κλασική μουσική τώρα απολαμβάνω να παίζω Bach, Mozart, Beethoven κ.α. H δίνη αυτή της κλασικής μάθησης, με έπαιρνε ολοένα και πιο βαθιά: πιάνο, θεωρία, αρμονία, σολφέζ, μελέτη, μελέτη, μελέτη..
Οι εξετάσεις εκεί επίσης ήταν μια απόλαυση. Ο κύριος Αρβανιτάκης δεν σε εξέταζε απλά. Σου έκανε πάντα ένα μίνι master-class! Έφευγες από τις εξετάσεις με ένα πολύ όμορφο συναίσθημα και με όρεξη να πας σπίτι να δουλέψεις περισσότερο. Ταυτόχρονα είχα και τις πρώτες μου συμμετοχές στις καλοκαιρινές ωδειακές συναυλίες που ήταν και αυτές πολύ σημαντικές εμπειρίες.
Εκείνο τον καιρό γνωρίζοντας τον λίγο χρόνο που απομένει μέχρι το στρατό κτυπούσα καθημερινά πεντάωρα μελέτης! Όλοι ανησυχούσαν ότι θα «παλαβώσω» αλλά εγώ έπαιρνα τόση ικανοποίηση από την μελέτη που δεν σταματούσα με τίποτα! Βέβαια στερούμουν πολλά πράγματα αλλά το αντάλλαγμα ήταν σημαντικό και κατάλαβα από πολύ νωρίς ευτυχώς ότι αν δεν κοπιάσεις τίποτα ουσιαστικό δεν πετυχαίνεις.
Κατάφερα να μπω στη Μέση Σχολή του πιάνου στο τσακ πριν καταταγώ στο στρατό. Είναι Ιούνιος του 1992. Τον επόμενο μήνα βάζω το χακί. Σοκ και εκπλήξεις με περιμένουν..
(συνεχίζεται)
ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ, Η ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ 