Τα Χριστούγεννα είναι μια αναπόληση αλλά και υπενθύμιση του πραγματικού μας πυρήνα. Ενός πυρήνα που θωρακίστηκε μέσα στους αιώνες από την πατριαρχική-αυταρχική κοινωνική μας δομή. Ο πυρήνας μας αβίαστα και φυσικά ξέρει να αγαπάει πραγματικά, ξέρει να δίνει αλλά και να δέχεται, να χαίρεται και να ευγνωμονεί τα δώρα που του χαρίζονται.
Ο Χριστός είτε υπήρξε είτε όχι, συμβολίζει τον ίδιο τον πυρήνα μας. Οι σοφοί – οι μάγοι – αισθάνονται τη λάμψη του, το «άστρο» του και τον αναζητούν μέρα και νύχτα. Οι «δαιμονισμένοι», οι πανουκλιασμένοι ψυχικά, οι κάθε λογής Ηρώδης, Χίτλερ, Ερντογάν, θέλουν να τον αφανίσουν, να τον δολοφονήσουν, γιατί απλά τους θυμίζει τον παλμό της ζωής μέσα τους, κάτι που τρέμουν θανάσιμα.
Οι σοφοί σιωπηλά συνεχίζουν την αναζήτηση, μελετούν, ερευνούν, δημιουργούν, διασκεδάζουν, χαίρονται τις δονήσεις της ύπαρξης.. Οι πανουκλιασμένοι συνεχίζουν και αυτοί καθημερινά να στήνουν πόλεμους, μάχες, δολοφονίες.. Μισούν τη ζωή, την κίνηση, τα παιδιά, τη μάθηση, τον πολιτισμό..
Τα Χριστούγεννα είναι μια συμβολική γιορτή. Μια γιορτή της ζωής, της αγάπης, της δημιουργίας, της γέννησης και της αναγέννησης του πυρήνα μας. Οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται βαθιά μέσα τους την ύπαρξή του. Πάντοτε το έκαναν. Δεν διστάζουν να κτίσουν σύμβολα και έθιμα για να μην χάσουν την πίστη τους. Στολίζουν ένα δέντρο και το καλλωπίζουν με φωτάκια για να δείξουν την ομορφιά της φύσης και της παλλόμενης ενέργειας της ζωής. Πλάθουν ένα Άγιο Βασίλη που φέρνει τα «δώρα» για να μην ξεχάσουν την δύναμη της σκέψης και της θέλησης που υλοποιεί, που κάνει πραγματικότητα τους στόχους τους.
Το νόημα των Χριστουγέννων είναι απλό αλλά βαθύ. Είναι μια γιορτή ψυχικής δράσης, όχι απλά της έννοιας της αγάπης που ξεστομίζουν συχνά τα θωρακισμένα μας χείλη και η πνιγμένη μας φωνή.
Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή της ανθρωπότητας, μια ευθυγράμμιση των δυνάμεων του πυρήνα μας. Στις 25 Δεκεμβρίου τον πυρήνα αυτό τον ονομάζουμε Χριστό. Τις υπόλοιπες μέρες μπορεί να είναι ο γείτονάς μας, το κατοικίδιο μας, η μάνα μας, ο πατέρας μας, ο/η σύντροφός μας, το παιδί μας, ακόμη και εμείς οι ίδιοι. Τρέμουμε βέβαια στην ιδέα να δούμε τον εαυτό μας ως Χριστό. Δεν μας το επιτρέπει η κοινωνία, η θρησκεία, το σχολείο και τελικώς δεν μας το επιτρέπει ο ίδιος μας ο εαυτός. Η πίστη έχει γίνει μονοπώλιο των θρησκειών και όχι του ίδιου του ανθρώπου. Ξεχνούμε τις αρετές μας, το μεγαλείο μας. Το αναζητούμε μόνο εξωτερικά. Το μέσα μας είναι απαγορευμένη ζώνη. Δεν κλαίμε, δεν συγκινούμαστε, δεν οργιζόμαστε, δεν ξεδιπλώνουμε τις δυνατότητες και ταλέντα μας, γιατί «δεν πρέπει». Ή τα εκφράζουμε με μέτρο, «πολιτισμένα».
Τα Χριστούγεννα λοιπόν είναι μια ευκαιρία να ξυπνήσουμε ψυχικά και σωματικά. Να ακολουθήσουμε το «άστρο» για να μας πάρει όλο και πιο κοντά στον πυρήνα μας. Να είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι να ταξιδέψουμε μέρες και νύχτες, στη ζέστη και στο κρύο, διασχίζοντας την προσωπική μας έρημο για να μεταφέρουμε τα δώρα μας στον «σωτήρα», δηλαδή στον πυρήνα μας, στον ίδιο μας τον εαυτό, στο κομμάτι αυτό που δεν γνωρίσαμε αλλά αισθανόμαστε και πιστεύουμε στην ύπαρξή του.
«Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω μέτρο μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω, στη καρδιά μου όλο πιο κοντά»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ 